Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

ΘΑΥΜΑ ΤΕΚΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ

Θαυμαστές επεμβάσεις του Ταξιάρχη Μανταμάδου στη ζωή της αφηγήθηκε και η κ. Μιχαηλάρη από την Ελευσίνα. Ήταν άτεκνη, καθώς και η αδελφή της, κι επειδή ποθούσαν ν” αποκτήσουν παιδί, στράφηκαν με πίστη στο Θεό και στη μεσιτεία του αρχαγγέλου. Σε μια αγρυπνία που έκαναν προς τιμήν του Ταξιάρχη, τον παρακάλεσε με θέρμη η κ. Μιχαηλάρη για το πρόβλημα της. Τα ξημερώματα την πήρε λίγο ο ύπνος. Είδε ότι βρισκόταν στο ναό του αρχαγγέλου με την αδελφή της, όταν ξαφνικά παρουσιάστηκε ο Ταξιάρχης με όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Γονάτισε αμέσως και τον παρακάλεσε να τους χαρίσει από ένα παιδί. Κι εκείνος άπλωσε το χέρι του, σαν να ήθελε να τις καθησυχάσει, και είπε:
– Μην ανησυχείτε. Κι οι δυο σας θα κάνετε παιδιά. Να ευχαριστήσετε το Θεό γι” αυτό Του το δώρο.
Σε τέσσερα χρόνια η αδελφή της απέκτησε παιδί, η ίδια όμως όχι. Πέρασαν εννέα χρόνια, οπότε άρχισε ν” απελπίζεται. Στράφηκε τότε στην επιστήμη. Ταλαιπωρήθηκε, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Πληροφορήθηκε ότι στην Αγγλία υπήρχε ένας γιατρός που μπορούσε με εγχείρηση να οδηγήσει στην τεκνοποίηση, με πιθανότητες μία στις εκατό. Το αποφάσισε και ετοιμάστηκε για το ταξίδι. Ένιωθε όμως έλεγχο συνειδήσεως. Την τελευταία στιγμή δίστασε. Σκέφτηκε να καταφύγει στον Ταξιάρχη για να τη φωτίσει τι να κάνει. Πήγε στο ναό του, στο Μανταμάδο, και τον παρακάλεσε. Και το ίδιο βράδυ, ενώ προσευχόταν, τον είδε να βγαίνει ολοζώντανος απ” το εικόνισμα του, μ” ένα βλέμμα παραπονεμένο, σαν να της έλεγε: «Γιατί λιγοψύχησες; Γιατί έχασες την πίστη σου και την ελπίδα στο Θεό;
Δεν πείστηκες απ” το παράδειγμα της αδελφής σου;». «Έπεσε αμέσως μετανοημένη και ζήτησε με δάκρυα συγχώρηση. Τότε τον άκουσε να της λέει:
– Δεν θα πας έξω. Εκεί δεν πρόκειται να κάνεις παιδί. Εδώ θα το αποκτήσεις.
Σ” ένα μήνα ήταν έγκυος κι έφερε στον κόσμο ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, τη Βαρβάρα. Όταν η μικρή ήταν έξι χρονών, πήγανε στο ναό του αρχαγγέλου για να κάνουν μια ευχαριστήρια αγρυπνία. Η μητέρα άφησε το παιδί σ” ένα κελλί για να κοιμηθεί και πήγε στην εκκλησία. Όταν τελείωσε η λειτουργία και γύρισε στο κελλί, η μικρή της είπε:
– Εσύ, μαμά, ήσουν στην εκκλησία, αλλά ο Ταξιάρχης ήταν μαζί μου όλη τη νύχτα και μου κρατούσε συντροφιά.
Αργότερα, η ευλαβής γυναίκα δοκίμασε άλλη μια θαυμαστή εκδήλωση της προστασίας του αρχαγγέλου. Ανήμερα των Ταξιαρχών το 1989, την έπιασε δυνατός πόνος στη μήτρα. Σε λίγο καιρό η κατάσταση επιδεινώθηκε. Έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις και οι γιατροί συνέστησαν να γίνει εγχείρηση. Εκείνη, μόλις το άκουσε, αρνήθηκε, κι άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί. Κατέφυγε πάλι στον Ταξιάρχη, και ζητούσε με επιμονή και πίστη το θαύμα του.
Με την προσευχή ηρέμησε, κι όταν το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί, βλέπει στον ύπνο της την Παναγία, βασίλισσα στο θρόνο, και πλάι της τον Ταξιάρχη. Της χαμογελούσαν.
Το πρωί ξεκίνησε για να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Έκανε πολλές εξετάσεις και περίμενε τ” αποτελέσματα. Κάποια στιγμή την κάλεσαν οι γιατροί και της είπαν:
– Δεν έχεις απολύτως τίποτα, κυρία μου. Μπορείς να πάς στο σπίτι σου…
Από τότε είναι εντελώς υγιής και δοξάζει τον Κύριο και τη χάρη του αρχαγγέλου Του.

Ενώ βρισκόμουν δεμένη μέσα στο χειρουργείο για όγκο στο στήθος και οι νοσοκόμες με ετοίμαζαν, είδα έναν άνδρα μέσα σε ασημένια πανοπλία που άστραφτε, με σπαθί στο χέρι…



Με το γράμμα αυτό, θέλω να σας πω για την προσωπική μου δοκιμασία που πέρασα τον χειμώνα και ξεπεράστηκε με την Χάρη Του Ταξιάρχη Μιχαήλ:
Είχα ένα πρόβλημα στο στήθος εδώ και πολύ καιρό. Είχε παρουσιαστεί ένα υγρό μπαλάκι που με πονούσε τρομερά αλλά δεν έλεγα σε κανέναν τίποτα. Κάποια στιγμή που δεν άντεχα άλλο τον πόνο πήγα στο γιατρό, ο οποίος μετά από εξετάσεις μου είπε, ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν καρκίνος. Με τούτο το δεδομένο, έπρεπε να γίνει επείγουσα εισαγωγή στο Νοσοκομείο και να αφαιρεθεί το συντομότερο όλο το στήθος.
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έκλαιγα και δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν είχα κάποιον να με στηρίξει και βίωνα τούτο το πρόβλημα υγείας μου εντελώς μόνη. Τότε η βαφτιστήρα μου, μου υπέδειξε τον Πανορμίτη και με προέτρεψε να προσευχηθώ σε Εκείνος για να με βοηθήσει. Πραγματικά από την ίδια ώρα άρχισα να τον παρακαλώ και να εκλιπαρώ για βοήθεια.
Τελικά μπήκα στο Νοσοκομείο στις 4 Ιανουαρίου του 2008, με πολύ άγχος, στενοχώρια και φόβο, για την εξέλιξη της κατάστασης. Απ” την στιγμή που με πήραν από το δωμάτιο για το χειρουργείο, άρχισα να επικαλούμαι τον Αρχάγγελο και να ζητώ απ” τα βάθη της καρδιάς μου την βοήθειά Του. Υποσχέθηκα ότι θα πήγαινα στο Μοναστήρι Του στην Σύμη, για να προσκυνήσω και την Θαυματουργή Εικόνα Του.
Ενώ βρισκόμουν δεμένη μέσα στο χειρουργείο και οι νοσοκόμες με ετοίμαζαν, είδα έναν άνδρα μέσα σε ασημένια πανοπλία που άστραφτε με σπαθί στο χέρι, που με κοιτούσε και ερχόταν προς το μέρος μου. Μου έκαναν εντύπωση οι αστραφτερές μπότες του. Αμέσως σκέφτηκα: Ταξιάρχη μου είσαι κοντά μου, μη μ’αφήσεις.
Όταν ξύπνησα, βρισκόμουν στο δωμάτιό μου και γύρω μου υπήρχαν οι δικοί μου άνθρωποι. Εγώ επειδή ήμουν χάλια δεν ήθελα κανένα. Το βράδυ κατάφερα να σηκωθώ για την τουαλέτα και εκεί βρήκα το κουράγιο να κοιτάξω το στήθος μου, Με απερίγραπτη χαρά διαπίστωσα ότι τελικά ο γιατρός δεν έκανε ολική μαστεκτομή, αλλά μόνο αφαίρεση του όγκου!
Αυτό για μένα ήταν ένα μεγάλο θαύμα του Ταξιάρχη, που πλέον είναι ο προστάτης Άγιός μου και Τον ευχαριστώ πολύ. Λίγο καιρό μετά με αξίωσε και επισκέφθηκα την Μονή Του, τον προσκύνησα και τον ευχαρίστησα για την μεγάλη ευεργεσία του. Στην Σύμη θα πηγαίνω όσο ζω, για να τον προσκυνώ πάντοτε και να τον δοξάζω για το καλό που μου έκανε.
Πηγή: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ

Στο μέσον, λοιπόν, τριών παρακλήσεων της 3ης, 5ης, και 7ης Νοεμβρίου 1988...ΔΑΚΡΥΣΕ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ

.......Στο μέσον, λοιπόν, τριών παρακλήσεων της 3ης, 5ης, και 7ης Νοεμβρίου 1988 και καθώς οι ιερείς και οι χριστιανοί είχαν καταλάβει, τον έμπροσθεν της θαυματουργού αναγλύφου εικόνος χώρο, έκπληκτοι έβλεπαν να ξεχύνονται, από τα δυο μάτια του Αρχαγγέλου δάκρυα!!! 


Δάκρυα άφθονα που κυλούσαν και έβρεχαν τα δυο Του μάγουλα και χανόταν μέσα στον ασημένιο Του θώρακα.
Η ψαλμωδία τότε σταματησε. Πάγωσε η φωνή όλων και μόνο των ιερέων η φωνή, τρεμουλιαστή κι αυτή, μόλις ακουγόταν, συνέχιζε:"Διάσωσον από κινδύνους τους δούλους σου, Ταξιάρχα, ότι πάντες προς τον Θεόν μεσίτην θερμότατον, κεκτήμεθα, Αρχάγγελε του Κυρίου".
Το πρόσωπό Του πήρε μια πονεμένη, θλιμμένη έκφραση. Ήταν θαρρείς ζωντανό, εκφραστικό, έτοιμο να σου μιλήσει. Και η ματιά Του; Ω Θεέ μου...η ματιά Του! Πύρινη και αυστηρή, όμως και εναγώνια στοργική. Την ένοιωθες να σε κατακλύζει, να πλημμυρίζει το είναι σου, να ταράζει, να ξυπνά τη συνείδηση σου και να βροντοφωνεί στα αυτιά της ψυχής σου, το ουράνιο μήνυμά Του:
"Πού πάτε χριστιανοί μου; Πού βαδίζετε;Γιατί φύγατε τόσο πολύ μακριά από το Θεό; Γιατί οργίζετε καθημερινά το Άγιο Πνεύμα Του, με τη στάση σας, τις πράξεις σας, τη συμπεριφορά σας; Πού είναι η πίστη σας, η ευλάβειά σας, τα έργα της αρετής, της αγάπης ; Γιατί αρνείστε το θέλημα του Θεού και πράττετε το θέλημα του Διαβόλου; Γιατί έγινε τόσο σκληρή η καρδιά σας; Ελάτε λοιπόν στον εαυτό σας, συνέλθετε! Ενώστε όσο ακόμα είναι καιρός τα δάκρυα της μετανοίας σας, με τα δικά μου δάκρυα να γλυκάνουμε την δίκαιη οργή του Θεού"....
(Από το βιβλίο "ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ", Τόμος Β', του Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστράτιου Δήσσου)

ΜΙΑ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ!

ΜΙΑ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ!
Ονομάζομαι Χρυσόστομος Μαρκάδας και μένω στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης.
Τον Ιανουάριο του 2011 βλέπω στον ύπνο μου τον Ταξιάρχη, με τη μορφή του γιατρού, ψηλός, ξανθός και επιβλητικός.
Μου λέει: "Η γυναίκα σου δεν μπορεί να μείνει τώρα έγκυος γιατί και αυτή και το μωρό θα πεθάνουν". Φυσικά δεν έδωσα καμία σημασία στο όνειρο αυτό.
Πράγματι η γυναίκα μου κάνει εξετάσεις αίματος και λόγω μεγάλης αναιμίας ο γιατρός μας λέει ότι αν μείνει έγκυος κινδυνεύει και αυτή και το μωρό.
Μετά από λίγο καιρό ξανά βλέπω τον Ταξιάρχη στον ύπνο μου, με την ίδια μορφή, να μου λέει ότι η γυναίκα μου θα μείνει έγκυος και θα φέρει στον κόσμο ένα κοριτσάκι. Τον Αύγουστο του 2011 μαθαίνουμε το χαρμόσυνο νέο της εγκυμοσύνης ξέροντας πριν από όλους ότι είναι κοριτσάκι.
Παρόλο που η γυναίκα μου έχει το στίγμα της Μεσογειακής Αναιμίας εκτός από μία μετάγγιση η εγκυμοσύνη και η γέννα εξελίχθηκε χωρίς επιπλοκές!!!!!!
Τον Απρίλιο του 2012 γεννήθηκε η Γαβριέλα η οποία βαπτίστηκε στον Ταξιάρχη, τον Αύγουστο του 2012.
Είθε η Χάρη Του να συντροφεύει τις ζωές μας και να προστατεύει όλο τον κόσμο κυρίως αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη.

ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΑΠΟ Ι.Ν ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ ΛΕΣΒΟΥ

Όλοι εμείς που βρισκόμαστε μακριά -και όχι μόνο- μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής από τον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου και να μεταφερθούμε νοερά κοντά στον λατρεμένο μας Προστάτη!


ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΕΠΑΣΧΕ ΑΠΟ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ!

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΕΠΑΣΧΕ ΑΠΟ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ!

Γέροντα Χριστός Ανέστη
Με μεγάλη ταπείνωση και φόβο Θεού σας γράφω ένα θαύμα που συνέβη στην ταπεινότητα μου.
Ονομάζομαι Ακίδου Ελένη και μένω στην Αλεξανδρούπολη.
Στα χέρια μου έπεσε ένα από τα βιβλία του Ταξιάρχη και με μεγάλη προσοχή και ευλάβεια διάβασα τα ανεπανάληπτα θαύματα Του, που όχι μόνον μ'άφησαν άφωνη, αλλά και με ενίσχυσαν πολύ στην πίστη και έγιναν η αιτία να αλλάξει η ζωή μου.
Ο Ταξιάρχης, λοιπόν, δεν είναι μόνο ο φοβερός Αρχάγγελος που παίρνει τις ψυχές, όπως πίστευα, αλλά και ο πονόψυχος, ο ευαίσθητος, που συντρέχει, προστατεύει και βοηθεί κάθε αμαρτωλό, πονεμένο και βασανισμένο άνθρωπο, που αναζητά την βοήθεια Του! Αυτά ήταν τα συμπεράσμτα μου, μετά από την ανάγνωση των πρώτων σελίδων του βιβλίου Του. Γονάτισα, τότε, και μέσα από την ψυχή μου άρχισα να προσεύχομαι και να Τον παρακαλώ να κάνει και σε μένα το θαύμα Του. Να μεσιτεύσει στο Θεό και για μένα την αμαρτωλή, να μου δώσει ο Ύψιστος την υγεία μου.
Υπέφερα πολύ καιρό πάτερ, από φοβερή κατάθλιψη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μου προκαλεί πολλά νεύρα και να τα βλέπω όλα “μαύρα”. Η ζωή μου είχε καταντήσει σκέτο μαρτύριο. Δεν με συγκινούσε τίποτα. Δεν είχα ησυχία ούτε μέσα στο σπίτι μου ούτε έξω όπου κι αν πήγαινα. Μαζί με εμένα βασανίζονταν και οι δικοί μου από την άσχημη συμπεριφορά μου.
Τις ημέρες του Πάσχα προγραμματίσαμε ένα ταξίδι στη Μυτιλήνη. Το πρόγραμμα είχε προσκύνημα στον Άγιο Ραφαήλ και στον Ταξιάρχη του Μανταμάδου.
Φτάσαμε στο ωραίο σας πράγματι νησί, και αμέσως, μετά από μία θαυμάσια διαδρομή από το λιμάνι της Μυτιλήνης μέσα από μία εναλλαγή πράσινου και γαλάζιου της θάλασσας, φτάσαμε στο θαυμαστό Ταξιάρχη. Τα συναισθήματα μου ήταν μπερδεμένα στην αρχή. Κόντρα στην επικρατούσα απαισιοδοξία μου, άρχισε δειλά να ανθεί μία μικρή ελπίδα.
Μόλις πατήσαμε στην εξωτερική αυλή του Ναού διαπιστώσαμε ότι κάτι το ξεψωριστό συμβαίνει στο χώρο αυτό. Μία ημεράδα, ένα γλυκό μούδιασμα, ένα συναίσθημα που σε γαλήνευε και σε προετοίμαζε σιγά-σιγά σε ανάταση σε συνομιλία με τον Άγιο!
Ο χώρος καθαρός “ζεστός”, σου έφερνε μία χαλάρωση, μία ψυχική γαλήνη.
Χωρίς να το καταλάβουμε, σχεδόν σαν υπνωτισμένοι, μπήκαμε στην εσωτερική αυλή του Ναού, στην αυλή των λουλουδιών, όπως την ονομάσαμε από τις πολλές γλάστρες με τα πανέμορφα λουλούδια. Η καρδία μας τώρα άρχισε να χτυπά πιότερο, πλησίαμε στο Ναό μέσα στον οποίο φυλάσσεται η θαυμαστή εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Με δέος πατήσαμε το σκαλί του πρόναου και μπήκαμε! Ειλικρινά εντυπωσιαστήκαμε! Εγώ πρώτη προχώρησα στην εικόνα, άναψα το κερί μου και παρασυρμένη από μία εσωτερική παρόρμηση-επιθυμία, έπεσα στα γόνατα μπροστά της με αναφιλητά. Τα δάκρυα μου συντρόφευαν τις προσευχές μου. Σήκωσα έπειτα τα χέρια μου και τα στήριξα στην ξύλινη βάση της εικόνας. Ανασήκωσα έπειτα το σώμα μου και έφερα να ακουμπήσει το πρόσωπο μου επάνω της.
Οι ματιές μας, θαρρείς, διασταυρώθηκαν! Ένιωσα μία ανατριχίλα και τότε το αίμα μου άρχισε να βράζει μέσα στις φλέβες μου! Άρχισα να τρέμω. Για λίγο χρόνο είχα χάσει την επαφή μου με το χρόνο και το περιβάλλον. Σιγά-σιγά άρχισα να επιστρέφω στην πραγματικότητα. Στο μέρος του σώματος μου που βρίσκεται το στομάχι μου, από μικρή νόμιζα ότι βρίσκεται η ψυχή μου. Στο σημείο λοιπόν αυτό, άρχισα να νιώθω ένα μεγάλο βάρος. Ένα βάρος, που λίγο-λίγο, κάποιος θαρρείς το ξεκολλούσε και το εξαφάνιζε. Εγώ τότε ξαλάφρωνα και στο τέλος ένιωθα πολύ όμορφα, σα να ξαναγεννιόμουν! Το σύννεφο μέσα στο μυαλό μου καθάρισε. Η ανία εξαφανίστηκε. Την καρδιά μου δεν την πλάκωνε πια η στεναχώρια και έχα μία διάθεση να φωνάξω χαρούμενα, να ψάλλω, να υμνήσω το Θεό, τον Αρχάγγελο. Είχα εντελώς αποθεραπευτεί.
Αυθόρμητα, τότε, στα χείλη μου ήρθε το απολυτίκιο του Ταξιάρχη και η επιθυμία να το ψάλλω, και το έψαλλα με αφάνταστη χαρά και ευχαρίστηση:

Των Ουρανίων Στρατιών Αρχιστράτηγοι
δυσωπούμεν υμάς ημείς οι ανάξιοι
ίνα ταις ημών δεήσεση τειχίσητε ημάς,
σκέπη των πτερύγων της άυλου υμών δόξης,
φρουρούντες ημάς πρισπίπτοντας εκτενώς και
βοώντας, εκ των κινδύνων λυτρώσασθε ημάς
ως Ταξιάρχαι των άνω Δυνάμεων
...................................................
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, “ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ”, τόμος Ε

Θαύματα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ

Με χειρούργησε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ Μιά συγκλονιστική μαρτυρία ενός ιερέως – γιατρού, μέλους τής Ακαδημίας Επιστημών τής Νέας Υόρκης.


Τό παρακάτω περιστατικό στό οποίο θά αναφερθούμε, συνέβει στόν π. Δανιήλ Σάπικα, κάτοικο Αθηνών, Αρχιμανδρίτη καί γιατρό. Τό 1976 αποφοίτησε από τήν Θεολογική Σχολή Αθηνών, καί τό 1978 χειροτονήθηκε κληρικός. Τό 1992 αποφοίτησε από τήν Ιατρική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών, καί τό 1992 εκλέγεται ενεργό μέλος τής Ακαδημίας Επιστημών Νέας Υόρκης. Μάλιστα είναι καί ό πρώτος Ορθόδοξος κληρικός μέλος τής Ακαδημίας Επιστημών.

Στίς 19.2.01 σέ πανηγυρική εκδήλωση ενώπιον τού Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εκπροσώπου τού Προέδρου τής Ελληνικής Δημοκρατίας καί μελών τής Κυβέρνησης, τού απονεμήθηκε πλατινένιος κόττινος γιά τίς υπηρεσίες του στόν Οικουμενικό Ελληνισμό.

Διηγείται ό ίδιος “Στίς 22 Απριλίου 1994 εισήχθηκα στό Ευγενίδειο Θεραπευτήριο μέ 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, μέ συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία βάδισης, 41,5 πυρετό, ενώ υπέστην καί διαβητικό σόκ αγνώστου αιτιολογίας…

Μέσα από ένα σύνεφο έβλεπα καί άκουγα τά συμβαίνοντα μέσα στό χειρουργείο, καί τό βάσανο τό μεγάλο ήταν, ότι, σάν γιατρός γνώριζα πολύ καλά τήν κρίσιμη κατάστασή μου…

Γνώριζα, ότι τό ποσοστό κατάληξης ( θανάτου μου ) ήταν γύρω στό 95%. Καί δέν είχα άδικο. Μάλιστα ήμουν καί επιεικής στήν κρίση μου, γιατί ή ιατρική ομάδα πού αποτελείτο από τόν Ιωάννη Μπελένη διευθυντή τού Ευαγγελισμού, τόν καθηγητή Χρυσόστομο Μελισσινό διευθυντή πνευμονολογικής κλινικής στό Νοσοκομείο Υγεία, καί μέ τήν Ειρήνη Μπατάλη αναισθησιολόγο νά φοβάται νά μού δώσει νάρκωση γιά τόν κίνδυνο ανακοπής τής καρδιάς λόγω βάρους μου, συζητούσαν δυνατά γιατί δέν πίστευαν ότι άκουγα τά λεγόμενά τους…

Τούς άκουγα νά μού δίνουν ζωή μόνο 2% !…

“Θά κάνουμε ό, τι μπορούμε, έλεγαν, γιατί οί πιθανότητες ζωής είναι ελάχιστες, μέ ποσοστό κατάληξης 98% ! Έτσι κι΄ αλλιώς καταδικασμένος είναι…”

Εκείνη τήν ώρα ένιωσα μόνος, κατάμονος…Έκανα μέ κόπο τόν σταυρό μου καί προσευχήθηκα στόν προστάτη μου, τόν Ταξιάρχη…

” Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ, μή μέ αφήνεις, μή μέ εγκαταλείπης. Εσένα μόνο έχω τώρα, σ΄εσένα εμπιστεύομαι τήν ζωή μου…” !

Ένας μεταλικός θόρυβος διέκοψε τήν νοερά προσευχή μου. Φοβήθηκα ότι μέ τήν κίνηση τών χεριών μου έριξα κάποιο εργαλείο, καί προσπάθησα νά γυρίσω τό κεφάλι μου πρός τήν κατεύθυνση τού θορύβου.

Καί τότε…ώ Θεέ μου !

Ό Αρχάγγελος Μιχαήλ, ό Ταξιάρχης, μέ τήν πανοπλία του καί τό σπαθί στό δεξί χέρι του, στεκόταν πλάϊ μου, χαμογελαστός καί ολοζώντανος !

” Δανιήλ, είμαι εδώ, μού είπε. Δέν σέ εγκατέλειψα. Σέ προστατεύω. Εγώ θά σέ χειρουργήσω, καί θά γίνεις καλά. Μή φοβάσαι ! “

Ήταν τά λόγια τού Αρχαγγέλου, καί καθώς μού μιλούσε ακούμπησε τό ξίφος στό στήθος μου !…

Σέ λίγο ήλθε ό καθηγητής Μπελένης. ” Άς προσευχηθούμε μαζί πάτερ Δανιήλ, μού είπε, καί μέ τήν βοήθεια τού Θεού όλα θά πάνε καλά “. Καί πράγματι πήγανε !

Ή εγχείρηση πέτυχε. Τό χέρι τού γιατρού πού τό οδηγούσε ό Αρχάγγελος, είμαι βέβαιος γιαυτό, μού ξανάδωσε πάλι τήν ζωή πού είχε αρχίσει νά φεύγει από μέσα μου. Καί σήμερα, όχι γιά πρώτη φορά, ήλθα καί πάλι εδώ, στό πανελλήνιο προσκύνημα τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών στό Μανταμάδο τής Λέσβου, γιά νά ευχαριστήσω τόν Αρχάγγελο τού Θεού Μιχαήλ, γιά τήν σωτηρία μου…”

( απόσπασμα από τό τριμηνιαίο δελτίο επικοινωνίας ” Ό Ταξιάρχης ” , τού Ιερού προσκυνήματος Ταξιαρχών Μανταμάδου τής Λέσβου )



Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ…

Διηγείται σχετικά ό π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης,

” Στίς 20 Οκτωβρίου 1945, Κυριακή πρωϊ, μόλις κτύπησα τήν καμπάνα τής Εκκλησίας, περικύκλωσε τό χωριό αντάρτικος στρατός μέ εντολή εκκαθαρίσεων…

Άρχισαν νά ρίχνουν πυρά πρός εκφοβισμό. Εγώ μόλις είχα μπεί στήν Εκκλησία, έκανα τόν σταυρό μου, παρακάλεσα τόν Άγιο Νικόλαο νά μάς φυλάξει καί σηκώθηκα νά φύγω. Μού ρίχνανε μέ τό πυροβόλο ταμπουρωμένοι σ΄ ένα φυλάκιο, όμως καμμιά σφαίρα δέν μέ εκτύπησε. Τόν Απόστολο Κατσιμπίρη πού ήταν δίπλα μου τόν έρριξαν κάτω. Έμεινα μόνος καί ακολουθώντας ένα ρέμα μέ έχασαν…

Όμως, κοντά στά σύνορα τών χωριών Ριζώματος – Βασιλικής μέ έφτασαν πάλι.

Ήσαν 10 άτομα καί μέ τόν αρχηγό 11 , τρέχοντας πάνω σέ άλογα γιά νά μέ πιάσουν. Έβριζαν καθώς μέ κυνηγούσαν, καί έρριχναν μέ τά Στέν, χωρίς νά μπορούν νά μέ σκοτώσουν. Οί σφαίρες τρύπαγαν τά ράσα μου, τίς καταλάβαινα, αλλά κυλούσαν στό χώμα χωρίς νά μέ τραυματίζουν…

Μέ πλησίασαν στά 50 μέτρα γύρω – γύρω, μέ περικύκλωσαν φωνάζοντας,

” κερατά τράγο, πού θά μάς πάς ; “ βρίζοντάς με χυδαία…

Καί τότε εγώ, ευρισκόμενος έν μέσω κινδύνου ζωής καί θανάτου, σταμάτησα, σήκωσα τά χέρια μου πρός τόν ουρανό, καί από τό βάθος τής ψυχής μου φώναξα,

” Μιχαήλ Αρχιστράτηγε τών Αγγέλων, σώσε με, κινδυνεύω !…”

Καί ώ τού θαύματος !

Σάν αστραπή παρουσιάσθηκε ό Αρχάγγελος Μιχαήλ στόν αρχηγό. Είδε έναν νέο μέ σπαθί, όπως ομολογούσε κι΄ ό ίδιος αργότερα, πού κόβοντας μέ μιά σπαθιά τά σχοινιά από τήν σέλα του, τόν έρριξε κάτω σπάζοντας τήν σπονδυλική στήλη του. Οί υπόλοιποι δέκα, έμειναν ακίνητοι, κεραυνόπληκτοι !…

Οί ενορίτες τού χωριού Βασιλική φύγανε από τήν Εκκλησία καί βγαίνοντας έξω κοιτάζανε τί θά γίνει.

Ακούω μιά φωνή. Ήταν τού αρχηγού τους,

” Νά μάς συγχωρέσεις παπά μου, είπε, καί νά πάς στό καλό. Έχεις όριο ζωής καί υψηλούς προστάτες…”

Ευχαριστώ, τούς απάντησα. Τούς συγχώρεσα, καί τούς ευχήθηκα ό Θεός νά τούς φωτίσει, νά μετανοήσουν καί νά γίνουν καλοί άνθρωποι. Νά λέτε τήν αλήθεια, τούς είπα, καί νά έχετε τόν Θεό βοήθεια. Πήραν τόν τραυματισμένο συντροφό τους καί έφυγαν μαζεμένοι…

Μού έκαναν μεγάλη υποδοχή οί χωριανοί σάν έφτασα στήν Εκκλησία.

Τούς λέγω, πρώτα νά προσκυνήσουμε καί νά ευχαριστήσουμε τόν Θεό, πού μέ έσωσε από τόν μεγάλο αυτό κίνδυνο. Είμαστε ευτυχείς, πού ή θρησκεία μας είναι ζωντανή…”

ΕΙΔΕ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ, ΜΕ ΕΝΑ ΣΠΑΘΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ…

Ή Ευαγγελία Γ. , ετών 28 , κάτοικος Βάνιας, στίς 6 Αυγούστου τό απόγευμα, έπαθε τά εξής,

Ή Ευαγγελία από τά μικρά της χρόνια είχε μία άστατη ζωή.

“Έκανε τήν ζωή της” μή έχοντας καμμία σχέση μέ τόν Θεό καί τήν Εκκλησία, καί τελευταία συζούσε παράνομα μέ έναν παντρεμμένο, τόν Ν.Κ. 54 ετών, πού είχε αφήσει τήν γυναίκα του…

Ό Θεός όμως περίμενε τήν μετάνοιά της…

Στίς 6 Αυγούστου τού 1958 , ημέρα Τετάρτη, στίς 7 τό απόγευμα πήγε φαγητό στόν φίλο της πού έβοσκε τά πρόβατα. Τό έδωσε, καί φεύγοντας από εκεί γιά τό σπίτι της, τής παρουσιάστηκαν στόν δρόμο κάποια άγνωστα, περίεργα πλάσματα…

Τήν φοβέριζαν, γιατί είχε έλθει πιά ή οργή τού Θεού επάνω της καί έπρεπε νά ξεκαθαρίσει τήν θέση της. Άλλοι τήν έδερναν, άλλοι τήν τραβούσαν νά τήν πνίξουν στό νερό, άλλοι τήν έσπρωχναν δεξιά καί αριστερά…

Τελικά τήν πήγαν σ΄ ένα μαντρί, καί εκεί όλη τήν νύκτα πέρασε αφάνταστη τιμωρία…

Τήν επόμενη μέρα, στίς 1 τό μεσημέρι, τήν βρήκαν σέ μιά καλύβα βασανιζόμενη από ακάθαρτα πνεύματα.

Είχε δαιμονισθεί !

Τήν πήραν καί τήν έφεραν στό σπίτι της, καί εκεί, δέν έπαψε νά φωνάζει δυνατά καί νά συνομιλεί μέ πονηρά πνεύματα δεχόμενη φοβερό ξύλο από αυτά…

‘Ολα τά παραπάνω τά διαβεβαιώνω σάν ιερέας τού χωριού καί σάν αυτόπτης μάρτυρας, μιά καί μέ κάλεσαν νά τής διαβάσω εξορκιστικές ευχές γιά νά ησυχάσει…

Στίς 6 τό απόγευμα φέραμε στήν δαιμονισμένη, τήν εικόνα τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών, καί όπως ομολόγησε μετά ή ίδια, συνέβησαν περίεργα καί θαυμαστά πράγματα…

Μέ τήν είσοδο τής εικόνας τών Αρχαγγέλων στό σπίτι της είδε έναν αστραπόμορφο νέο μέ σπαθί πού τής είπε,

– ” Μή φοβάσαι, εγώ θά σέ απαλλάξω από όλα αυτά, αλλά θά σταματήσης τίς αμαρτίες πού μέχρι σήμερα έκανες καί θά μετανοήσεις. Εγώ θά είμαι μαζί σου ! Νά τό πείς αυτό παντού, ότι ή Εκκλησία έχει ζωντανή θρησκεία, γιά νά πιστέψει ό κόσμος καί νά μετανοήσει…”

Καί αμέσως, μέ τά τελευταία λόγια τού Αρχαγγέλου, τά πνεύματα τού σκότους διαλύθηκαν, έπαψαν τά φαινόμενα καί επανήλθε ατόν εαυτό της. Σηκώθηκε, προσκύνησε τήν εικόνα ευχαριστώντας τούς Αγίους γιά τήν προστασία τους καί υποσχέθηκε αλλαγή ζωής από τήν ίδια ώρα !…

Σήμερα είναι καλά, διηγούμενη όσα είδε καί έπαθε, καί ενθυμούμενη πάντα τόν Αρχάγγελο Μιχαήλ όμοιο μέ αστραπή μέ τό σπαθί στό χέρι, πού τήν έσωσε από τήν τιμωρία τών ακαθάρτων πνευμάτων…

Τά παραπάνω τά γράφω σάν αυτόπτης μάρτυς τών εν λόγω συμβάντων…

Ο ιερεύς τού χωριού

π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης, Βάνια Τρικάλων, 1958 – Αυγούστου 10


ΠΗΓΗ: http://agapienxristou.blogspot.ca

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΒΕΡΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ..!

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΒΕΡΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ..!


Σεβαστε μας π.Στρατη την ευχή σας.
Ονομάζομαι Βατούλα Κοντούλη και κατάγομαι από το Πλωμάρι της Λέσβου. Είμαι 45 ετών και πάσχω από τα 16 μου από σακχαρώδη διαβήτη. Μετά από τριάντα χρόνια η ασθένεια μου δημιούργησε πολλά προβλήματα οπως τύφλωση στα μάτια, σοβαρά προβλήματα στην καρδιά, στα νεφρά, στο κυκλοφορικό σύστημα και σε άλλα όργανα του σώματος μου.
Συνεχώς μπαινοβγαίνω στο Νοσοκομείο του χωριού μας Βοστάνειο, με υγρό στον πνεύμονα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγαλύτερο πρόβλημα στα νεφρά μου από την αυξημένη ουρία και κρεατίνη.
Από το Μάρτιο 2008 άρχισα να πηγαίνω στο νευρολόγο κ.Τσιμνάδη για την εξέλιξη των νεφρών. Παρα τις συγκινητικές προσπάθειες του γιατρού, οι τιμές της ουρίας και της κρεατίνης συνεχώς ανέβαιναν επικίνδυνα και εγω, καθε δυο τρεις βρισκόμουν στο Νοσοκομείο. Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια της να με γλιτώσει από το μηχάνημα, μου έβαλε αίμα να με βοηθήσει. Συνεχώς όμως με συμβούλευε οτι η καλυτερη λύση ειναι να μπω στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης.
Στην τελευταία επίσκεψη ήταν αμετάπειστη:
“Αν δεν μπεις στο μηχάνημα για αιμοκάθαρση, δεν σου εγγυώμαι τίποτα, κινδυνεύει η ζωή σου”.
Την παρακάλεσα για τελευταία μας, που ήταν η γιορτή των Μυροφόρων, να τον προσκυνήσω και να τον παρακαλέσω με την καρδιά μου, να κάνει κάτι και για μένα που τόσο τον λατρεύω. Ήταν Παρασκευή, προπαραμονή της Χάρης του.
Η γιατρός μου έδωσε την τελευταία παράταση λέγοντας:
“Από Δευτέρα να είσαι εδώ, για τις τελευταίες εξετάσεις, πριν μπεις στο μηχάνημα”.
Το Σάββατο μαζί με τον σύζυγο μου πήγαμε στο Μεγαλόχαρο. Μαζί μας είχαμε και ένα αρνάκι δώρο – τάμα προς τον Αρχάγγελο.
Φτάσαμε στην Εκκλησια. Θεέ μου, τι ευωδία ήταν αυτή που κυριαρχούσε στο χώρο της αυλής του. Ενιωσα μια ευωχία που μου έδινε σιγουριά και αναπτέρωνε τις ελπίδες μου ότι κάτι καλό, κάτι θαυμαστό θα μου γνωρίσει ο Άγιος.
Προχωρήσαμε με δυσκολία από το πλήθος των προσκυνητών και φτάσαμε μπροστά στην εικόνα. Μόλις αντίκρυσα την άγια του εικόνα, αναλύθηκα σε δάκρυα. Απέθεσα το τάμα μου και γονάτισα. Μέσα στα αναφιλητά μου, μπερδεμένα ακούγοταν τα λόγια της προσευχής μου, όμως καθάρια τα άκουγε ο Ταξιάρχης, γιατί βγαίνανε μέσα από την καρδιά μου με πιστη και εμπιστοσύνη προς Αυτόν.
Η κίνηση μεγάλη. Έτσι δεν μπόρεσα να καθήσω μπροστά του πολύ, ήταν όμως αρκετό για να με ακούσει.
Γυρίσαμε σπίτι. Εγω ένιωθα πιο ελαφρύς. Θαρρείς όλο μου το βάρος άφησα μπροστά στη θαυμαστή εικόνα Του.
Τη Δευτέρα πρωί-πρωί πήγαμε Νοσοκομείο. Αιώνας φάνηκε ο χρόνος των μικροβιολογικών αποτελεσμάτων. Τη σιγουριά που είχα από το Σάββατο της γιορτής του Μεγαλόχαρου – ότι κάτι καλό θα μου συμβεί – ερχόταν να μου την διαψεύσει η αμφιβολία. Αυτός ο πόλεμος μεταξύ πίστης και αμφιβολίας, όσο περνούσε η ώρα γινότανε όλο και πιο σκληρός.
Έβλεπα με τη φαντασία μου τη μια να φεύγω χαρούμενη απο το Νοσοκομείο θεραπευμένη και την άλλη να είμαι στο μηχάνημα αιμοκάθαρσης για πάντα, να ρουφώ σταγόνα-σταγόνα τη ζωή απο εκείνο.
Κάποτε η νοσοκόμα της γιατρού βγήκε από το γραφείο της και φώναξε το ονομα μου. Μπήκαμε μέσα με τον άνδρα μου. Η γιατρός δεν μας μίλησε, μας κοιτούσε! Το βλέμμα της χαρούμενο μεν, αλλά και προβληματικό. Μετά από λιγη ώρα μας είπε:
- Πήγατε στον Ταξιάρχη; Στην καταφατική μας απάντηση μας είπε:
- Ο Μεγαλόχαρος έκανε το θάυμα Του!
Οι τιμές απο 210 της ουρίας κατέβηκαν στις 148 και της κρεατίνης από 4,1 πήγε 3,3.
Καταλαβαίνετε πάτερ τον εσωτερικό μου κόσμο; Πανηγύρι. Ανάσταση. Κοσμογονία! Με πήραν τα δάκρυα, δάκρυα χαράς και ευχαριστίας για τον Σωτήρα μου Αρχάγγελο. Βούρκωσε και η γιατρός και μου είπε:
- Τώρα να προσέχεις, δεν πρέπει να απογοητεύσεις τον Άγιο σου. Έκανε το θαύμα Εκείνος κι εσύ πρέπει να κάνεις το καθήκον σου, να προσέχεις τον εαυτό σου. Να έρχεσαι κατά διαστήματα να εξετάζεσαι και να κρατάς τη δίαιτα σου.
Ευχαρίστησα την καλή γιατρό μου, που πραγματικά ζούσε την αγωνία και το πρόβλημα της αρρώστου και μοιραζόταν τη χαρά της βελτίωσης της υγείας της. Την ευχαριστώ και την ευγνωμονώ, μου στάθηκε πραγματική αδελφή.
Πάτερ Ευστράτιε, δεν έχω λόγια ευχαριστίας προς τον Άγιο μου. Όσα και αν βγάζει η αναστημένη μου καρδιά, τα θεωρώ λίγα και μικρά και ανεπαρκή. Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου, μα δε μπορώ, νιώθω λίγη και ας είμαι όλη ενα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Όταν λάβετε το γράμμα μου, θα ήθελα να προσευχηθείτε για μένα, να με κρατάει γερή σ`όλη μου τη ζωή.
Σας φιλώ το χέρι με σεβασμό,
Βατούλα Κοντούλη
Πλωμάρι
.......................................................................................
Αγιολόγιο-Ημερολόγιο 2015 ενοριακού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου Λέσβου