Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ, ΣΕ ΕΓΚΥΜΟΝΟΥΣΑ...

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ, ΣΕ ΕΓΚΥΜΟΝΟΥΣΑ... ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΚΛΟΝΗΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ ΥΓΙΕΣΤΑΤΟ ΑΓΟΡΙ... ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΝ ΜΗ ΒΙΩΣΙΜΟ....

Με λενε Χριστινα Στρουσίδου και ειμαι απο το Πολύκαστρο Κιλκίς. 

Το 2007 βρεθηκαμε στην Χίο λογω μεταθεσης του αντρα μου. Ένα χρόνο μετά το 2008 τον Μάιο πηγαμε πρώτη φορα στην Μυτιλήνη στον Ταξιαρχη στο Μανταμάδο και μας αρεσε τοσο πολυ που εκεινο το καλοκαιρι πηγαμε αλλες δύο φορες. 
Μάιος του 2009 εμεινα εγκυος και τοτε αρχισαν τα προβληματα. Τον πρώτο μηνα κιολας επαθα την πρώτη αποκόλληση αμνυακού σάκου και τοτε φοβηθηκα τοσο πολυ, που πηρα αγκαλια την εικόνα του Ταξιάρχη και παρακαλεσα να με βοηθησει να γεννησω αυτο το παιδι και γω θα του χαρισω το δεύτερο όνομα του παιδιού. Μέσα στο πρώτο τριμηνο επαθα συνολικά τρεις αποκολλησεις και το αποκορύφωμα; Όταν πηγαμε στην αθηνα για την εξεταση πρώτου επιπεδου μας ειπαν οτι το παιδι δεν εχει στομαχι!! Δεν το βλεπανε!!!

Όταν γυρισαμε στην Χίο η μικροβιολογος που εκανα εξετασεις μας ειπε να μην το κρατησουμε το παιδι..... γιατι παιδι χωρις στομαχι δεν γινεται!! Όμως και εγω και ο αντρας μου προσευχομασταν καθε μερα στον Ταξιαρχη και ετσι λιγο αργοτερα σε μια εξεταση φανηκε το στομαχι του παιδιου.
Εκει λοιπόν που ειπαμε να χαρουμε, παμε παλι στην Αθηνα οταν ημουν 4,5 μηνων για να κανω την εξεταση β επιπεδου, οπου εκει μας ειπαν οτι ημουν ετοιμη να γεννησω. Γυρνάμε στην Χίο και ο γιατρος μας κος Φωτεινός, μας ειπε να μην ανησυχουμε.

Μετα απο επτά ημέρες με πιασανε δυνατοι πονοι και ο αντρας μου με πηγε στο Σκυλίτσειο νοσοκομειο οπου εκει ο γιατρος μας ειπε πως γενναω και το παιδι δεν ειναι βιωσιμο. Έμεινα στο νοσοκομειο σε ασχημη κατασταση και με πολλους πονους, αλλα δεν το εβαζα κατω γιατι ειχα διπλα μου την εικονα του Ταξιαρχη και ηξερα πως ολα θα πανε 



καλα, παρολο που οι μαιες εκει μας ελεγαν και εμενα και του άντρα μου να το παρουμε αποφαση οτι το παιδι δεν θα ζησει, να μην κλαιμε και οτι θα κανουμε αλλα παιδια.

Οι μερες περνουσαν και γω δεν μπορουσα να μεινω αλλο εκει γιατι δεν ειχαν τα καταλληλα εργαλεια να με βοηθησουν. Ετσι μια μερα ενω δεν ημουν καλα, εκανα τις προσευχες μου και ειπα στον αντρα μου και στον γιατρο ψεματα οτι ειμαι καλα για να μπορεσω να φυγω και να σωσω το παιδι. Έτσι λοιπόν στις 30 Οκτωβρη υπογραψαμε και φυγαμε με το αεροπλανο για να παμε στην θεσσαλονικη στο Ιπποκράτειο στην μοναδα υψηλου κινδυνου.
Μολις φτασαμε, πηγαμε στο νοσοκομειο οπου και εκει μας ειπαν οτι το παιδι δεν ειναι βιωσιμο, και μονο ο Θεός ξερει αν θα ζησει.

Βγηκα απο το νοσοκομειο τρεις μερες πριν μπω στον 9ο μηνα. Μονο τοτε ο γιατρος που με παρακολουθουσε κ.Γιώργος Μαυροματίδης μου ειπε οτι αφου φτασαμε ως εδω ολα θα πανε καλα.
Μπηκα να γεννησω στις 3 φεβρουαριου του 2010 και ακομα και την ωρα της γεννας και ενω το παιδι εχανε παλμους και φοβηθηκε ο γιατρος,. εγω δεν εχασα την πιστη μου και ηξερα πως ο Ταξιαρχης θα με βοηθησει.
Χάρη στον Ταξιαρχη πηγαν ολα καλα και γεννηθηκε ενα υγιέστατο αγορι. Το λεμε και το πιστευουμε οτι το παιδι μας δεν θα ζουσε αν δεν μας βοηθουσε ο Ταξιαρχης, μεγαλη η χαρη Του.
Σε ευχαριστουμε Ταξιαρχη που μας χαρησες το παιδι μας, σε ευχαριστουμε απο τα βαθη της ψυχης μας που μας εχεις καλα και μας προστατευεις.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΑΡΧΟΥΛΑΣ



Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που η Κατερίνα Λ. έμεινε έγκυος...

Η αγωνία μεγάλη γιατί είχε μια ηλικία που οι γυναικολόγοι προτείνουν να γίνει προγεννητικός έλεγχος για πιθανές γενετικές ανωμαλίες....

Η λαχτάρα να αποκτήσει παιδί ήταν μεγάλη και έτσι η παρηγοριά της ήρθε από τη προσευχή και ειδικά προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ που είναι ο προστάτης του νησιού της Λέσβου εδώ και χρόνια... και της οικογενείας της.

Συχνά από την αρχή της εγκυμοσύνης είχε επισκεφτεί τον Ταξιάρχη στο Μανταμάδο και παρακαλούσε για την καλή έκβαση της εγκυμοσύνης ο γιατρός επέμενε για το προγεννητικό έλεγχο και έτσι έκλεισαν την ημερομηνία της λήψης του αμνιακού υγρού δεν άργησαν να βγουν τα αποτελέσματα που ήταν καταπέλτης για την Κατερίνα και τον σύζυγο της… το παιδί ήταν αγόρι και είχε γενετικές ανωμαλίες…

Η μάνα δεν το πίστευε , δεν ήθελε να το πιστέψει ότι ο Ταξιάρχης δεν την άκουσε…και με παλικαρίσια προσευχή που έχουν όλοι οι απλοί χριστιανοί άρχισε να τον παρακαλά πιο δυνατά για το παιδάκι της….
δεν ήθελε να το ρίξει…ήταν αμαρτία ήξερε…αλλά και από την άλλη πως θα αντέξει εκείνη και ο άντρας της το βάρος της ανατροφής ενός τέτοιου παιδιού?

Ο γυναικολόγος της επέμενε να γίνει το γρηγορότερο η έκτρωση γιατί είχε προχωρήσει η εγκυμοσύνη και θα δυσκολευόταν πολύ μετά….

Έτσι μια πέμπτη κλείστηκε το ραντεβού για την βεβιασμένη επέμβαση…

Η προσευχή συνεχιζόταν πιο έντονα στο Ταξιάρχη χωρίς να μπορεί η λογική της να βρει με πιο τρόπο θα μπορούσε να τη βοηθήσει…αλλά η καρδιά της τόχε ανάγκη να τον φωνάζει….αλλιώς θα έσκαγε όπως έλεγε η Κατερίνα

Την παραμονή το βράδυ βλέπει στον ύπνο της ένα μελαχρινό νέο να της λέει να μη προχωρήσει στην έκτρωση γιατί έχει γίνει λάθος στην εξέταση…..

Με πολύ χαρά ξύπνησε αμέσως και ξύπνησε και τον άντρα της…εκείνος πιο λογικός δεν το πίστεψε και της απάντησε….ευσεβείς πόθοι Κατερίνα μου !!! επειδή το θέλεις τόσο πολύ γιαυτό και το είδες το όνειρο….εμείς θα προχωρήσουμε…

Αυτή ήταν και η γνώμη του γιατρού της αλλά η Κατερίνα δεν ήθελε να παρακούσει στο όνειρο…το ήθελε να είναι έτσι!!

Παρόλα αυτά πίτσικε από το σύζυγο και το γιατρό και έκλεισαν την επόμενη Πέμπτη πάλι για την έκτρωση…

Η μέρες πέρασαν βασανιστικά γρήγορα και πάλι η προσευχές ήταν το καταφύγιο της μέλλουσας άτυχης μητέρας

Την παραμονή πάλι της επέμβασης βλέπει στον ύπνο της τον ψηλό μελαχρινό νέο να της λέει αυστηρά και με εξουσία στα λόγια του ότι έχει γίνει λάθος στα αποτελέσματα της εξέτασης και ότι το παιδάκι της είναι κορίτσι θα την ονομάσεις Ταξιαρχούλα και μη τολμήσεις να το ρίξεις γιατί και συ θα κινδυνέψεις πολύ στην επέμβαση αυτή…


Η Κατερίνα έντρομη ξυπνά τον σύζυγο της και του αναφέρει το ολοζώντανο όνειρο της….

Ο διχασμός μεγάλος , τι να κάνουν?

Να ακολουθούσουν το γιατρό ή τον Άγιο? Είχαν καταλάβει ότι είναι ο Αρχάγγελος ο φύλακας της οικογενείας τους..

Μετά από αρκετή και βασανιστική σκέψη αποφάσισαν να ακούσουν τον Άγιο τους…

Τηλεφώνησαν και ακύρωσαν το ραντεβού παρόλες τις φοβιστηκές συμβουλές του γιατρού και περίμεναν την επιβεβαίωση των λόγων του Αγίου …

Τελικά το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ο Αρχάγγελος τους είχε πει….

Το υγιές πια κοριτσάκι γρήγορα βαφτίστηκε Ταξιαρχούλα και μεγάλωσε χωρίς κανένα πρόβλημα…

Νάσαι καλά Κατερίνα…. 


πηγη.......http://www.agioritikovima.gr/diafora/theologikos-log/diafora/38975-i-itoria-tis-t

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ..

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ..

Σεβαστέ μου πάτερ Ευστράτιε χαίρε εν Κυρίω πάντοτε, ταπεινά φιλώ την δεξιάν σας.

Έτσι ακριβώς αρχίζει η επιστολή της κ.Μαρίας Τζίλου από την Αμερική (33760 LAUDOSS WESTLAND MICH 48185 U.S.A.) και συνεχίζει:
Σήμερα κάθησα να σας γράψω, μετά από πολύ σκέψη, για τον μεγάλο μας Προστάτη, τον Ταξιάρχη Μανταμάδου. Το χέρι μου τρέμει, συγχώρησε με πάτερ μου, αν κατά την σύνταξη της επιστολής, λόγω της ταραχής και της μεγάλης μου συγκίνησης κάνω λάθη, διότι νοιώθω ακόμη τριγύρω μου την παρουσία του και αναρριγώ.

Πάει πολύς καιρός πάτερ μου, πάνω από δύο χρόνια, που ήμουν πολύ άρρωστη. Σχεδόν όλη μας την περιουσία την δαπανήσαμε στους γιατρούς και τα νοσοκομεία, αλλά εις μάτην, κανένα αποτέλεσμα. Όλα τα τεστ και οι εξέτασεις ήσαν αρνητικές και οι γιατροί μου έλεγαν ότι δεν βρίσκουν τίποτα, εγώ όμως συνεχώς έλιωνα.

Είχαμε χάσει κάθε ελπίδα, όταν ξαφνικά, εδώ και αρκετό καιρό, άρχισα να λαμβάνω το περιοδικό σας. Με χαρά το δέχθηκα και κάθε μήνα με ανυπομονησία το περίμενα να το διαβάσω και να το δώσω στις φίλες μου.
Στα τελευταία μάλιστα φύλλα διάβασα με κατάπληξη για τα οφθαλμοφανή θαύματα του Αρχαγγέλου. Σιγα σιγά άρχισα να αναθαρρώ και να παίρνω κι εγώ κουράγιο, πίστεψα και στην δική μου θεραπεία και όταν έλαβα την μικρή ανάγλυφη εικόνα που μου στείλατε, τον παρακάλεσα να μου φανερώσει την δική μου ασθένεια. Συγχρόνως έλαβα και το τελευταίο φύλλο του περιοδικού σας, που το διάβασα με περισσότερη λαχτάρα. Τότε πήρα την απόφαση να ξανακλειστώ στο νοσοκομείο.

Ήταν 5η ή 6η ημέρα στο Νοσοκομείο, που είχα εκ νέου εισαχθή και οι εξετάσεις πάλι δεν έδειξαν τίποτα. Οι γιατροί άρχισαν να μου λένε ότι δεν βρίσκουν τίποτα και πως θα πρέπει να μην στεναχωριέμαι. Εγώ όμως δεν έχασα την πίστη μου, περίμενα από ωρα σε ώρα να μου φανερωθεί η αθένεια, το πίστευα πάτερ μου, το πίστευα ακράδαντα.

Την επαύριο επρόκειτο οι γιατροί να μου κάνουν την τελευταία τους εξέταση. Το βράδυ της παραμονής, μόνη μου στο κρεβάτι παρακαλούσα το Μεγαλόχαρο να βάλει το χέρι του και να μου φανερώσει το κακό.... ΌΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΠΡΟΘΑΛΑΜΟ, ΣΤΗΝ ΑΡΧΉ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΣ, ΚΑΤΌΠΙΝ ΑΝ ΣΕ ΒΗΜΑΤΑ ΑΝΔΡΙΚΑ ΒΑΡΕΙΑ ΑΠΌ ΧΟΝΤΡΕΣ ΜΠΌΤΕΣ!!

ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΛΗΣΊΑΣΑΝ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗΣ ΦΑΝΗΚΕ ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΨΗΛΟΣ, ΜΕΛΑΧΡΟΙΝΟ Σ ΜΕ ΚΟΥΣΤΟΥΜ Ι ΣΚΟΥΡΟ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟ ΓΙΛΕΚΟ!!

ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ, ΣΤΑΘΗΚΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ, ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΦΑΝΟΥΝ ΔΥΟ ΣΕΙΡΕΣ ΚΑΤΑΣΠΡΑ ΔΟΝΤΙΑ ΚΙ ΑΠΛΩΣΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΑΝΩ ΜΟΥ!

ΕΓΩ ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΜΗ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΦΩΝΑΞΑ ΜΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ “Help-help” που σημάινει 'βοήθεια'.
ΕΚΕΙΝΟΣ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΣΕ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΕΣΕ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΚΟΠΗΚΕ Η ΑΝΑΠΝΟΗ ΜΟΥ!

Τότε αισθάνθηκα ένα ξένο πράγμα στο σημείο αυτό του σώματος μου και εναν τρομερό πόνο να κυριαρχεί σε όλο μου σχεδόν το σώμα. Τρόμαξα μου κόπηκε η αναπνοή, η φωνή μου δεν έβγαινε από το σώμα μου... ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΟΙΤΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΡΟΜΟ ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ. 

ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΟΜΩΣ ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΚΟΙΤΟΥΣΑ, ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΛΥΦΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΑΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΊΧΑ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ..... ΩΣΠΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ ΜΟΥ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗ, ΕΒΛΕΠΑ ΑΝΑΓΛΥΦΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ!


Δεν μπόρεσα να αντέξω άλλο στην φοβερή αυτή δοκιμασία και έχασα τις αισθήσεις μου.
Όταν συνήλθα, δεν ξέρω έπειτα από πόση ώρα, ήμουν πάλι μόνη μου. Όλα μέσα στο δωμάτιο ήταν όπως πρώτα. Προσπάθησα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, να συγκεντρωθώ, έβαλα το χέρι μου ασυναίσθητα στο μέρος που είχαν ακουμπήσει τα χέρια του επισκέπτη μου, ο πόνος ακόμη κυριαρχούσε στο σημείο αυτό.

Πίεσα το κουδούνι και σε λίγο η νοσοκόμα με ρωτούσε τι θέλω.
- Γιατί δεν ήλθατε αδελφή όταν φώναξα “βοήθεια” προηγουμένως;
Εκείνη μου είπε ότι δεν άκουσε απολύτως τίποτα!
Φώναξε μου σε παρακαλώ τους γιατρούς, είναι απόλυτη ανάγκη!

Οι γιατροί με κοίταξαν στο σημείο που τους υπέδειξα αρκετή ώρα. Έριξαν ματιές μεταξύ τους, με ρωτούσαν πράγματα που δεν καταλάβαινα και μετά από αρκετή ώρα μου είπαν ότι άυριο θα πήγαινα στο χειρουργείο για επέμβαση.
Όλη τη νύχτα δεν έκλεισα μάτι, παρακαλούσα τον Ταξιάρχη να είναι κοντά μου στο χειρουργείο και να βάλει το χέρι Του.

Την άλλη μέρα όλα έγιναν με την βοήθεια του Αγίου επιτυχώς. Οι γιατροί επιτέλους μίλησαν και αυτή τη φόρα ήσαν σίγουροι για τη διάγνωση τους:
Μη φοβάσαι τώρα, ήμαστε σίγουροι ότι θα γίνεις καλά. Προλάβαμε το κακό πριν γίνει ανεπανόρθωτο. Πρώτη φορά μας συνέβη αυτό! Συνήθως όταν εκδηλωθεί με πόνο αυτή η ασθένεια είναι πλεόν πολύ αργά. Σε σας όμως έγινε κάτι διαφορετικό!
Ευτυχώς δεν διατρέχετε κανέναν απόλυτως κίνδυνο.

Σε λίγες μέρες βγήκα από το νοσοκομείο και τώρα είμαι στο σπίτι μου σε ανάρρωση. Είμαι πάρα πολύ καλά. Έχω τάξει να έλθω μόλις μπορέσω στην Ελλάδα στον Ταξιάρχη να τον προσκυνήσω και να γνωρίσω το ευλογημένο αυτό μέρος.
Εύχομαι μου αξιώσει αυτό σύντομα ο άγιος. Και πάλι σας ευχαριστώ για όλα πάτερ μου.
Σας φιλώ το χέρι με σεβασμό και αγάπη.

Μαρία Τζίλου

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, “ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ”, τόμος `Α

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ



Τον Μάιο του 2008 , ένας ευσεβέστατος κρατικός υπάλληλος ήρθε να προσκυνήσει την Παναγιά στην Βαρνάκοβα μαζί με την σύζυγό του. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μαζί του, αναφέρθηκε και στην Χάρι του Αρχάγγελου Μιχαήλ και σε αλησμόνητα περιστατικά όπου δέχτηκε την άμεση βοήθειά του. Χαρακτηριστικά είπε:

“Επειδή το αγοράκι μου είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας, αποφάσισα να πάω στο προσκύνημα του Αρχάγγελου Μιχαήλ στο Μαντάμαδο της Μυτιλήνης και να ζητήσω τις μεσιτείες του για την θεραπεία του παιδιού μου.

Πράγματι , φθάσαμε στο προσκύνημα , όπου πολλοί πιστοί περίμεναν στην σειρά για να μπορέσουν να προσκυνήσουν. Όταν όμως βρέθηκα μπροστά στην θαυματουργή   εικόνα του, δυστυχώς δεν μπόρεσα να προσευχηθώ όπως το ήθελα. Κι ενώ απομακρυνόμουν, είπα με την σκέψη μου στον Αρχάγγελο:

“Αρχάγγελέ μου! Τι καλά θα ήταν να μου έκανες την χάρη να σε δω ζωντανό, τότε πιστεύω θα μπορούσα να σου πω τα όσα θέλω!”».
Τόλμη; Πίστη; Και τα δύο! Και η αγαθότητα του Αρχαγγέλου συγκατάνευσε στην ανθρώπινη αδυναμία! Και συνέχισε ο εν λόγω πιστός:
“Ενώ είχα διανύσει μερικά μέτρα από την εικόνα, ένοιωσα μια ακατανίκητη έλξη να γυρίσω πάλι προς αυτήν. Πράγματι, στράφηκα προς τα πίσω, κρατώντας πάντα το άρρωστο παιδάκι μου απ’ το χέρι. Και τι να δω!

Μεταξύ εμού και της εικόνας στεκόταν ολοζώντανος ο Αρχάγγελος Μιχαήλ! Φορούσε ολόλευκα ρούχα, μα σαν να ήταν από φως! Το πρόσωπό του είχε μια θεία ομορφιά και είχε ένα μειδίαμα συμπαθείας και φιλικότητας. Τα μαλάκια του ήταν σγουρά και έπεφταν μέχρι τους ώμους του. Κοκκάλωσα σ’ αυτή τη στάση! Έτρεμα και τα δάκρυα έτρεχαν βροχή από τα μάτια μου.

Για μια στιγμή, έγινε άφαντος από τα μάτια μου ο αγαπημένος μου Αρχάγγελος. Τότε συνήλθα και απομακρύνθηκα σιωπηλά, ενώ οι άλλοι προσκυνητές νόμιζαν ότι απλώς είχα συγκινηθεί κατά το προσκύνημά μου.

Αυτή η χαριτωμένη εμπειρία που παραχώρησε η αγάπη του Θεού , με γέμισε χαρά και αποτέλεσε σταθμό στη ζωή μου. Από τότε αισθάνομαι πιο δυνατός στην πίστη, αλλά και πιο ταπεινός για την συγκατάβαση που έδειξε ο Αρχάγγελος στην ανθρώπινη αδυναμία μου.

Το παιδί μου τελικά θεραπεύτηκε αλλά και σε άλλες δύσκολες περιστάσεις της ζωής μου ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στάθηκε προστάτης και βοηθός μου, όπως η κατωτέρω. Μεγάλη η Χάρι του!”

Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα Θαυμαστά γεγονότα»


πηγη....... http://www.agioritikovima.gr/

Συγκλονιστικό θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ σε ασθενή!



Συγκλονιστικό θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ σε ασθενή!

Το παρακάτω περιστατικό συνέβη στον π. Δανιήλ Σάπικα, κάτοικο Αθηνών, Αρχιμανδρίτη καί γιατρό. Διηγείται ο ίδιος…

“Στίς  22  Απριλίου 1994 εισήχθηκα στό Ευγενίδειο Θεραπευτήριο με 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, με συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία βάδισης, 41,5 πυρετό,  ενώ υπέστην καί διαβητικό σοκ αγνώστου αιτιολογίας…

Μέσα από ένα σύνεφο έβλεπα καί άκουγα τά συμβαίνοντα μέσα στο χειρουργείο, και το βάσανο το μεγάλο ήταν, ότι, σαν γιατρός γνώριζα πολύ καλά την κρίσιμη κατάστασή μου…

Γνώριζα, ότι το ποσοστό κατάληξης (θανάτου μου) ήταν γύρω στό 95%. Και δεν είχα άδικο. Μάλιστα ήμουν καί επιεικής στήν κρίση μου, γιατί η ιατρική ομάδα που αποτελείτο από τον Ιωάννη Μπελένη διευθυντή του Ευαγγελισμού, τον καθηγητή Χρυσόστομο Μελισσινό διευθυντή πνευμονολογικής κλινικής στό Νοσοκομείο Υγεία, καί με την Ειρήνη Μπατάλη αναισθησιολόγο να φοβάται να μου δώσει νάρκωση για τον κίνδυνο ανακοπής της καρδιάς λόγω βάρους μου, συζητούσαν δυνατά γιατί δεν πίστευαν ότι άκουγα τα λεγόμενά τους…

Τους άκουγα να μου δίνουν ζωή μόνο 2%!…

“Θα κάνουμε ό,τι  μπορούμε, έλεγαν, γιατί οι πιθανότητες ζωής είναι ελάχιστες, με ποσοστό κατάληξης 98%! Έτσι κι αλλιώς καταδικασμένος είναι…”Εκείνη την ώρα ένιωσα μόνος, κατάμονος… Έκανα με κόπο τον σταυρό μου καί προσευχήθηκα στον προστάτη μου, τον Ταξιάρχη…

”Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ, μη με αφήνεις, μη με εγκαταλείπεις. Εσένα μόνο έχω τώρα, σ΄εσένα εμπιστεύομαι την ζωή μου…”!

Ένας μεταλικός θόρυβος διέκοψε την νοερά προσευχή μου. Φοβήθηκα ότι με την κίνηση τών χεριών μου έριξα κάποιο εργαλείο, και προσπάθησα να γυρίσω τό κεφάλι μου προς την κατεύθυνση του θορύβου.

Και τότε…ώ Θεέ μου!

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο Ταξιάρχης, με την πανοπλία του και το σπαθί στο δεξί χέρι του, στεκόταν πλάϊ μου, χαμογελαστός καί ολοζώντανος!

”Δανιήλ, είμαι εδώ, μου είπε. Δεν σε εγκατέλειψα. Σε προστατεύω. Εγώ θα σε χειρουργήσω, και θα γίνεις καλά. Μη φοβάσαι!“

Ήταν τα λόγια του Αρχαγγέλου και καθώς μου μιλούσε ακούμπησε το ξίφος στο στήθος μου!…

Σε λίγο ήλθε ό καθηγητής Μπελένης. ”Άς προσευχηθούμε μαζί πάτερ Δανιήλ, μου είπε, και με την βοήθεια του Θεού όλα θα πάνε καλά“.

Και πράγματι πήγανε!Η εγχείρηση πέτυχε. Το χέρι του γιατρού που το οδηγούσε ο Αρχάγγελος, είμαι βέβαιος γι' αυτό, μου ξανάδωσε πάλι την ζωή που είχε αρχίσει να φεύγει από μέσα μου.

(Απόσπασμα από τό τριμηνιαίο δελτίο επικοινωνίας ”Ο Ταξιάρχης”, τού Ιερού προσκυνήματος Ταξιαρχών Μανταμάδου τής Λέσβου)

ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΙΧΑΗΛ...


ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΙΧΑΗΛ...

ΤΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΛΥΤΟ-ΚΩΦΑΛΑΛΟ ΜΙΚΡΟ ΤΑΞΙΑΡΧΗ

Μία φτωχή οικογένεια της Κωμόπολης Μυστεγνών, η οικογένεια Κλήκα, είχε αποκτήσει δύο παιδιά, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Το κοριτσάκι δεν είχε χρόνους και ο Θεός το πήρε πολύ σύντομα, νήπιο, κοντά του. Το αγοράκι έζησε και μεγάλωνε. Το παιδάκι ήτανε κωφάλαλο και παράλυτο.

Είχε γίνει τριών ετών, όταν αρρώστησε βαρειά. Ο πατέρας του, που η μόνη περιουσία ήταν ένα κάρο με άλογο(αραμπάς) και με αυτό εξοικονομούσε το ψωμάκι της οικογένειας του, βλέποντας ότι χάνει το παιδί του, το σπλάχνο του, παίρνει την γυναίκα του με το παιδί και με το κάρο πηγαίνουν στη Μυτιλήνη, στον φημισμένο και πονόψυχο γιατρό τον Αρμένο, που είχε γίνει ο προστάτης των φτωχών και κοντά του εύρισκαν αυτοί, την θεραπεία τους σχεδόν δωρεάν. Αρμένος ονομάστηκε από την καταγωγή του. Είναι δε τώρα συνταξιούχος.
Δυστυχώς όμως η καλή καρδιά του, το ενδιαφέρον του και η άριστη επιστημονική κατάρτισή του, δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα στην περίπτωση του δυστυχισμένου παιδιού. Ο γιατρός αφού εξέτασε με μεγηάλη προσοχή τον μικρό του ασθενή, ανασήκωσε το κεφάλι του, έβγαλε τα γιαλιά του και με πρόσωπο θλιμμένο ρώτησε τον πατέρα:
- Το έχετε βαπτίσει το παιδί;
 - 'Οχι γιατρέ μου. Δεν βρέθηκε ακόμη νουνός, απάντησε ο πονεμένος πατέρας.
- Να το βαπτίσετε αμέσως. Δυστυχώς δεν έχει ζωή ο μικρός.
Όλα εμπρός στα μάτια των πονεμένων γονιών γκρεμίστηκαν. Έπιναν τις τελευταίες σταγόνες από το πικρό τους ποτήρι.
Αμίλητοι πήραν το παιδί τους και με το κάρρο τους ξεκίνησαν πίσω για το χωριό. Σαν υπνωτισμένος οδηγούσε ο πατέρας το κάρρο. Η μητέρα με κατακόκκινα μάτια , έχοντας σφιχτά στην αγκαλιά της τον ματωμένο θησαυρό της, ζούσε και πάλευε με τις σκέψεις της.

Για μια στιγμή το κάρρο σταμάτησε απότομα. Φωνές δυνατές τάραξαν και γύρισαν πίσω τους δύο γονείς από το ονειροπαρμένο χώρο που βρισκόταν. Συνήλθαν και προσπάθησαν να καταλάβουν τι συμβαίνει.
Είδαν αρκετό κόσμο να τρέχει προς την κατεύθυνση τους. Μα τι συμβαίνει; Που βρέθηκε αυτός ο κόσμος καταμεσής στον έρημο δρόμο; Ένα μικρό παιδάκι δέκα ετών ήταν πεσμένο εμπρός στα πόδια του αλόγου που στεκόταν κουνώντας το κεφάλι του πέρα-δώθε. Μα τι έγινε τέλος πάντων; Σε λίγο είχαν όλα ξεκαθαριστεί. Ήταν η παραμονή της πανήγυρης των Ταξιαρχών του Μανταμάδου. Ήταν Σάββατο της Κυριακής των Μυροφόρων και αύριο, την Κυριακή, γιορτάζει ο Ναός των Ταξιαρχών με την μεγάλη πανήγυρή του.

Από τη Μυτιλήνη και τα γύρω χωριά της οι προσκυνητές παρέες παρέες, πήγαιναν με πόδια γυμνά, πεζοί, 40 χιλιόμετρα μακρυά, να προσκυνήσουν τον Μεγαλόχαρο. Ένα παιδάκι μένοντας λίγο παραπίσω και περπατώντας απρόσεκτα, χωρίς να το καταλάβει, βρέθηκε κάτω από το λαιμό του αλόγου που σταμάτησε απότομα. Ανέβασαν το μικρό στο κάρρο, που δεν είχε πάθει τίποτα από το συμβάν και συνέχισαν την πορεία τους. Ο μικρός ήταν όλο χαρά που θα γλίτωνε έστω και λίγο δρόμο με τα πόδια μέχρι τα Μυστεγνά που πήγαινε το κάρρο. Το επεισόδιο όμως αυτό έγινε αιτία στην πονεμένη μητέρα, να θυμηθή τον Μεγαλόχαρο και θαυματουργό Ταξιάρχη του Μανταμάδου.Μάλιστα δε, την παραμονή της μεγάλης του γιορτής.
Μια σπίθα ελπίδας αναμοχλεύθηκε μέσα από τα χαλάσματα του εσωτερικού της κόσμου. Μια σπίθα που συνεχώς δυνάμωνε, βλέποντας κατά την συνέχιση της πορείας της προς το χωριό της και άλλες παρέες προσκυνητών, που με τα πόδια πήγαιναν στο Μεγαλόχαρο. Και η σπίθα αυτή έγινε φλόγα και φωτιά που έτρωγε τα σωθικά της. Τρελλές σκέψεις πυρακτωμένες από την φλόγα της ελπίδας, στροβίλιζαν στο μυαλό της. Έσφιξε δυνατά , με όλη της την δύναμη στην αγκαλιά της τον πονεμένο βλαστό της και φώναξε με δύναμη προς τον άντρα της: “ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ”.

Ο άνδρας δεν μίλησε καθόλου, ούτε καν σάλεψε το κεφάλι του. Η φωνή της γυναίκας του ήταν απόφαση γι'αυτόν γνωστή. Ήταν η δική του φωνή, η δική του απόφαση, η δική του παρόρμηση. Δεν του φάνηκε καθόλου ξένη, την ένιωθε να βγαίνει από μέσα του, μόνο που ακούστηκε πριν να βγει από το στόμα του, με την γνώριμη φωνή της γυναίκας του.
Έσφιξε με δύναμη στα χέρια του τα γκέμια του αλόγου του και φώναξε, άντε λεβέντη μου, γρήγορα για τον Ταξιάρχη. Ή φωνή του αυτή θαρρείς ότι παρέσυρε μαζί της όλο το άγχος, όλο το βάρος που σαν πελώριος βράχος πλάκωνε τόσες ώρες το κουρασμένο στήθος του. Ένοιωθε ξάλαφρος, νέος με όλες του τις δυνάμεις. Ήθελε να είχε φτερά να πετάξει, να βρεθεί μία ώρα νωρίτερα στον άγιο χώρο του Μεγάλου Ταξιάρχη. Γύρισε στον μικρό, που τον έβλεπε με ολάνοιχτα τα παιδικά του ματάκια, και του είπε: - Εσύ θα γίνεις ο νουνός του γυιού μου,που θα τον βαπτίσουμε στον Ταξιάρχη του Μανταμάδου, και θα του βάλουμε το όνομα του Αρχαγγέλου, “ΤΑΞΙΑΡΧΗ”.
Το παιδί έμεινε να τον κοιτάζει. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Το μόνο που κατάλαβε ήταν ότι θα πήγαινε στον Ταξιάρχη με το κάρρο και αυτό του έφθανε.
Βράδυ έφθασαν στο Μανταμάδο. Με κόπο ο πατέρας οδηγούσε το κάρρο του μέσα από το πλήθος των προσκυνητών. Έφθασαν στο χώρο τον καθορισμένο για τα υποζύγια και τα κάρρα. Έδεσαν πρόχειρα το άλογο χωρίς να ξεζέψουν και ανοίγοντας δρόμο μέσα στο πλήθος μπήκαν στο Ναό. Τελείωνε ο κατανυκτικός προεόρτιος εσπερινός. Μία ευωδία τους συνεπήρε και γέμισε τα κουρασμένα τους στήθη. Ένιωσαν ένα ρίγος να διατρέχει το σώμα τους. Προσπάθησαν να προσανατολιστούν και να πλησιάσουν τον ιερέα. Δεν το κατόρθωσαν. Πλησίασαν το παγκάρι και ρώτησαν την επιτροπή.

- Θέλουμε να βαπτίσουμε το παιδί μας, είναι άρρωστο, που μπορούμε να δούμε τον ιερέα;
Ένας επίτροπος πήρε τον πατέρα και τον έφερε στο ιερό.
- Πάτερ, λέει ο επίτροπος, ο κύριος θέλει να βαπτίσει το παιδί του.
- Είναι άρρωστο παπά μου, - ακούστηκε η φωνή του πατέρα - πολύ άρρωστο, θέλω να προλάβω να το κάνω χριστιανό, το χάνουμε παπά μου, το χάνουμε, και βούρκωσαν τα μάτια του.Δεν χρειάστηκε να ξαναμιλήσει ο πονεμένος πατέρας, δοθήκαν οι κατάλληλες εντολές και σε λίγο ήταν έτοιμα για την βάπτιση.
Ο ιερεύς ζήτησε το παιδί. Η μητέρα το είχε εναποθέσει εμπρός στην ανάγλυφη εικόνα του Μεγάλου Ταξιάρχη και εκείνη γονατιστή παρακαλούσε τον Αρχάγγελο. Το παιδί ήταν κατακόκκινο από τον πυρετό, αναίσθητο, σχεδόν πεθαμένο.

Άρχισε το μυστήριο της βάπτισης. Η καρδιά της μητέρας φτερούγιζε σαν κάτασπρο περιστέρι στα πονεμένα στήθη της. Τα χείλη της ψιθύριζαν προσευχές μυστικές προς τον Αρχάγγελο. Το χέρι της δεν σταματούσε να κάνει το σημείο του σταυρού. Ο λαιμός της έκαιε, της πονούσε. Δεν άκουγε, δεν έβλεπε τίποτα, μόνο τους ακανόνιστους κτύπους της καρδιάς της αισθανόταν και θολά, πολύ θολά, σαν σε σύννεφα, το ολόγυμνο σωματάκι του παιδιού της, που κρατούσε ο ιερέας με μεγάλη προσοχή σαν κάτι πολύ εύθραστο, θωρούσε.
“Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού Ταξιάρχης -ακούστηκε η φωνή του ιερέα- εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”. Η καρδιά της πήγαινε να σπάσει, έκανε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να σταθεί όρθια στα πόδια της. Κάτι περίμενε, κάτι απροσδιόριστο, ήταν σίγουρη γι'αυτό, αλλά δεν μπορούσε να το φανταστεί, να το προσδιορίσει και γι'αυτό η αγωνία της μεγάλωνε, γι'αυτό το βάρος που ένιωθε στα στήθη της γινότανε πιο αβάσταχτο και ανέβαινε, ανέβαινε και ήθελε να την πνίξει.Ο μικρός νεοφώτιστος Ταξιάρχης στα χέρια του ιερέα και του αναδόχου δεν σαλεύει, δεν κλαίει, τα βασιλεμένα ματάκια του μόνο τρεμόπαιζαν στην κάθε αλλαγή που δέχεται το καιγόμενο από τον πυρετό σωματάκι του.
Τελείωνε το μυστήριο και ο ιερέας έχοντας κοντά του τον ανάδοχο που κρατούσε στην αγκαλιά του τον μικρό Ταξιάρχη, προχωρούν προς το ιερό και εκεί στην Ωραία Πύλη γίνεται η απόλυση του μυστηρίου, όταν, 'Ω Μεγαλοδύναμε Θεέ!!! Το μαρμαρωμένο σωματάκι του νεοφώτιστου Ταξιάρχη άρχισε να ανασαλεύει και μια κλαψιάρικη αδύναμη φωνή να βγαίνει από τα σφραγισμένα, μέχρι στιγμής, χείλη του παιδιού:

“ΠΕΙΝΩΩΩ...”

Ο μικρός ανάδοχος τα έχασε και μόλις πρόλαβε ο ιερέας να αρπάξει το παιδί στα χέρια του, που κυλούσε από την αγκαλιά του μικρού Μιχάλη Μπιγιάννη.
Μια νεκρική σιγή απλώθηκε. Οι παρευρισκόμενοι δεν άκουγαν παρά τους κτύπους της καρδιά τους που ανέβαιναν και σαν τύμπανα κτυπούσαν στ'αυτιά τους. Η σιγή όμως αυτή δεν κράτησε για πολύ, δευτερόλεπτα μόνον. Μια γοερή φωνή, σπαρακτική, ανάμικτη από μεγάλη χαρά, ξεπερασμένη λύπη και κλάμα γέμισε το ναό: “Παιδί μου, Ταξιάρχη μου” και η ευτυχισμένη μάνα έπεσε με το πρόσωπο εμπρός στην ανάγλυφη εικόνα του μεγάλου Ταξιάρχου.
Ο ιερεύς, τρέμοντας από συγκίνηση πήρε μέσα στο ιερό τον μικρό Ταξιάρχη και του έκοψε ένα κομματάκι προσφορά. Ο μικρός άπλωσε τα αδύναμα χεράκια του, πήρε το κομματάκι της προσφοράς από τον ιερέα και στηριζόμενος πλέον στα δικά του ποδαράκια ξεκίνησε να κάνει τα πρώτα του βήματα στη ζωή.

Σήμερα ένας αθλητικός νέος 27 ετών, ο Ταξιάρχης Κλήκας, και μετά από πολύ καιρό απουσίας του στο εξωτερικό, με μία λαμπάδα μέχρι το μπόι του στα τρεμάμενα από συγκίνηση χέρια του, επισκέφτηκε τον ιερό ναό των Ταξιαρχών και γονατιστός εμπρός στην ανάγλυφη εικόνα του Αρχαγγέλου, με δάκρυα ζεστά από πίστη και ευγνωμοσύνη, ευχαριστεί με τα λόγια αυτά, για μια ακόμη φορά τον μεγάλο ευεργέτη και σωτήρα του.

Πάντας τους την θείαν και σπεπτήν, Σου
ασπαζόμενους εικόνα, Μιχαήλ μέγιστε
πάσης απολυτρώσει οργής και θλίψεως
και θανάτου απάλλαξον, πικρού, αφνιδίου
και δεινής κακώσεως, σοφέ Ταξίαρχε, όπως
προστασίαις σου θείαις, πάντοτε Σωζόμενοι πόθω
το σπεπτόν Σου όνομα γεραίρωμεν

Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, "ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ", τόμος Α`